तुझी एक चाहुल

तुझी एक चाहुल
शांत माझा श्वास
तुझा एक कटाक्ष
जीव माझा खल्लास
तुझं नुसतं दिसणं
माझं काळीज हसणं
तुझा ओझरंता स्पर्श
माझं शुन्यात असणं
तुझ्या कपाळीची बटं
जीव माझा खालीवर
तुझं ओठांवर बोट
श्वास माझा वरवर
तुझं ओळखींच स्मीत
मनी फुलवते प्रीत
तुझ्या माझ्यामध्ये पण
असे अबोल्याची भींत
तुझं असं येणं जानं
मने जपे क्षणोक्षण
काय खोटं आणी खरं
सखे आता तुच जानं
तुझी पैंजणाची चाल
माझं थांबत पाऊल
सखे माझं असं होतं
तुझी लागता चाहुल!!
-निशिगंध (गणेश शिंदे, दुसरबिडकर)©®

माहेर (अष्टाक्षरी कविता)

दोन दिसांच माहेर
लाख जिव्हाळ्याचा ठेवा
सुखी ठेव रखुमाई
एकुलत्या ऎक भावा..!! 

सणसुदी घरी येता
माय करितासे सय
दोन थेंब डोळ्याखाली
लेकीसाठी झुरी जाय..!! 

दोन दिसांची पाहुणी
लेकबाळं घरी येते
तवा मायंच काळीज
झुल्यावर झुले घेते ...!! 

कानांवर बोटे आठ
तीची कडाकडा वाजे
पटापट घेई मुके
देव्हार्यात मुर्त साजे ..!! 

काय देवू काय नको
काय खाते मायबाई?
सुपाएवढ्या मनाची
लगबग सुरु होई ..!! 

माय लेकींच हे गूज
भाऊ डोळा भरु पाहे
मग त्याच्या डोळ्यावाटे 
पूर्णामाय जणू वाहे ..!! 

बाप बापाच्याच जागी
चूप न्याहाळते सारं
त्याच्या मुक्या डोळ्यातही
वात्सल्याच दिसे वारं ...!! 

असं माहेर माहेर
जीव लागे बाई फार
घट्टे पडल्या हाताला
जणु लोणी मऊशार ..!! 

अशा माह्या माहेराला
बाई दिटं लागो नाही
माहेराच्या मायेची मी
कशी होवू  उतराई..!! 

-गणेश शिंदे ,दुसरबिडकर

प्रिय चिऊ...

प्रिय चिऊ....
तू residence address बदलला का?
नाही...तू हल्ली कुठेच दिसतं नाही..म्हणुन..
तुझी चिवचिव कानावर ऎकू येत नाही..म्हणुन
माझा दिड वर्षाचा मुलगा, खिडकीत बसुन
चिऊ ये..म्हणुन सतत तुझी आठवण करतो
अन तू येत नाही म्हणुन थोड्या नाराजीनंच
तुझा हक्काचा घास, काऊच्या पोटात भरतो
पूर्वी कसं...तु खुप वेळेस, कुठेही दिसायचीस
तुझ्या पिलांसहित, घरभर दंगा मांडायचीस
अंगणातले दाणे, चोचीनं टिपतं टिपतं मग
तुझ्या मैञिनींसोबत खोटं खोटं भांडायचीस
आता तेव्हढं मोठं अंगण नाही, हे अगदी खरं
पण भांडायला तू नाहीसं, हे ही तितकंच खरं
आताशा घरातला कोपरा सुना सुना असतो
मार्बलच्या टाइल्सवर काडीचाही कचरा नसतो
लहानपणी अंगणात आमची अंगतपंगत रंगायची
तूही यायचीसं अन हक्कानं आपला घास मागायची
आज जेवतांना दातांत खडा आल्याची जाणिव होते
अन मन मग तुझ्या आठवणींत कैक वर्ष मागे जाते
सकाळी तू उन्ह खात झाडावर बसलेली असायची
जणु ऎखादी शामळू मुलगी, चोपुन चापुन, घट्ट दोन
वेण्या बांधुन शेवटच्या बाकांवर बसलेली दिसायची
शाळेंत जातांना सहज वर नजर जायची, तारांवर अन
रांगेत तुम्ही बसलेल्या दिसल्या कि वाटांयच...
शाळा भरली बहुतेक..अन मग पावंलात बळ दाटायंच
खुपंच परिकथेसारखे,सोनेरी दिवस होते..नाही??
पण..पण आता मागंच खरंच काही ऊरलं नाही
तू तर नाहींच नाही........
मी अन तुझ्या आठवंणी सोडुन काहीचं नाही
तू नसल्यांन झाडेही फारशी चिवचिवतांना दिसत नाही
फक्त..जंगलातून गावात आलेल्या माकडांचा हैदोस
कावळ्यांची कावकाव,अन असलंच दिसतं काहीबाही
खरंच चिऊ....
तुझ्या हरवुन जाण्याची जाणिव अस्वस्थ करुन जाते
मनाच्या घरट्यांत मग वावटळं भरुन जाते
म्हणतांत....
mobile towerच्या rangeने तुला मिटवलंय
खरं खोटं माहीत नाही...
पण आजही मोबाईल फोन काढला की ...
त्यावरुन चिवचिवंत ओघळंणारे लालभडक थेंब..
जाणवतातं मला!!!
-निशिगंध (गणेश शिंदे, दुसरबिडकर)®

शब्द..

शब्द...
शिकवितात माणसं जोडणं अन माणसं तोडणं  हसवितात क्षणोक्षणी अन जन्मभराचं रडणं
शब्द...
असतात मनातून खुललेले अन ओठावर फुललेले
असतात मनाच्या हिंदोळ्यावरुन मनावरंच झुललेले
ेशब्द...
निर्मितात आनंदाची पहाट अन अनावर दुखाची लाट
मरणाकडचा दिर्घ रस्ता अन जीवनाची हवीशी वाट
शब्द...
असतात ओठांत विरलेलं गाणं अन नुसतं जळंत राहणं  शिकवितात आनंदाच्या माग ऊत्साहाने पळंत जाणं  ं
शब्द...
असतात दोन हृद्याचं लेणं अन अनामिक देणं 
उत्साहात जगंत असतांना वेदनेला सामोरं जाणं 
शब्द....
उदास मनाच्या रानावनांत घुमनारी मंद धुंद शीळं 
काळजाच्या आतड्याभोवती उगाच बसणारा पीळं 
शब्द....
शब्दांनीच गाणं गातात...शब्द शब्दांनीच फसतात
शब्दांसाठी शब्द खुदकन असतात अन रुसतात.
शब्द...
जपूनंच टाकावे नेहमी, नव्हे शब्द आनंदानेच गावे 
काळजांना जोडावे शब्दांनी अन शब्दासाठींच जगावे..
-निशिगंध (गणेश शिंदे, दुसरबिडकर )®े

राञप्रेम

जाग कलंडते, ह्या कुशीहुन त्या कुशीवर
पण माझी राञ काही  केल्या सरतं नाही 
स्वपने तर माझ्यापासुन  मैलोनमैल दुर
उघड्या डोळ्यात थोडीही झोप भरतं नाही
तस म्हटलं तर,माझं हे असं रोजचंच आहे
दिवसा अगदी शहाण्यासारखं वागायचं
अन राञी माञ वेड्यासारखं जागायचं
राञीची जागेपणीची अनाहुत स्वप्न म्हणजे
खरंच खुपचं असतो बिनकामाचा फापटपसारा
कळतं नकळत ऎक ऎक गोष्ट छळतं जाते
अन जळता जळता,ऊजेडातही अंधार होतो सारा
राञ कधीच राञीची राहत नाही, जेव्हा मी जागतो
ते नेहमी सवाल करते, का रे..तु असा कसा वागतो?
तीच्या निरागस प्रश्नावर तसं मी निरुत्तर असतो
पण तिला या सगळ्यात तिचा तपोभंग झालेला दिसतो
काही क्षणी राञ माझी प्रेयसी होते, काही क्षणी दासी
तर काही क्षणी गळ्याभोवती मिठी मारणारी फासी
काही क्षणी माझी जगण्याची दिशा होते,द्रदशा होते
अन काही क्षणी पाठ फिरवुन माझ्यातील उत्कट निराशा सुद्धा होते...
तरीही राञ माझी असते अन मी राञीचा असतो...
कारण माझ्या मनाचा खरा आरसा फक्त राञीलाच दिसतो........!! 
-निशिगंध (गणेश शिंदे, दुसरबिडकर)®

अजुनही....

आता तरी ऎकदा मला विसरु दे तुझं
जवळ नसतांना, माझ्याजवळं असणं
तू माझ्यापासुन दूर कुठेतरी असतांना,
तुझं अस्तित्व सदैव माझ्यात भासणं
अजुनसुद्धा तुझे दुरावलेले श्वास
माझ्या थांबणार्या श्वासात मिसळतात
आतातरी त्यांना निर्वाणीच सांग की,
पत्त्यांचे ईमले नेहमीच कोसळतांत
अजुनही माझ्या बरसणार्या डोळ्यात
अधिरतेचं ऎक अपेक्षित गाणं असतं
माझ्या डोळ्याना ऎकदा तरी सांगशील
मैफल संपल्यावर गाणं नसुन जाणं असतं
अजुनही कळंत कसं नाही मला की
हे वेडं मन तुझीच का वाट बघतं??
आता तरी मनाला सांग माझ्या शेवटंच
वेडं माणुस...वेड्याचंच आयुष्य जगतं
अजुनही माझा दिवस अन माझी राञ
तुझ्या आठवंणीशिवाय सरंत नाही
आता तरी ऎकदा म्हण ना सखे की
जळणं झाल की राखेशिवाय काही उरतं नाही 
बघ....तु म्हणते तसं माझ्यासारखा वेडा मीच.... े
तुला खरोखर कायमचं विसरायचयं म्हणतोय
अन अजुनही राञ राञ जागून मी
तुझ्यासाठीची तुझी कविता रचतोय.
जावु दे..सरतेशेवटी ऎक सांगु मनातंल??
तुझ्यामुळं खरंच माझं आयुष्य सुंदर झालं...
तुझं परत येणं अपेक्षित नव्हतंच कधी 
पण तरीही  वाट बघण्याच निमित्त झालं... 
-निशिगंध (गणेश शिंदे, दुसरबिडकर)®े

कविता

कविता...
अंतःकरणातुन उठलेली सल एक
भावनांच जीवघेणं अनामिक वादळ
मुक्या मनाचा हळुवार तलम शब्द
शांतता अस्वस्थ करणारी निस्तब्ध ..!! 

कविता...
स्वपनातील जाणं,परिस्थितीचं भान
गुलाबी यादो का शहर, अन ओसाड माळरान
कल्पनेने भारलेला अनंत रस्ता
अन मृत शवांची युद्धभुमि वैरान ...!! 

कविता.....
प्रेमाच स्पंदन अन प्रेमभंगाच आक्रंदन
कधी सरळ वाट,कधी नागमोडी वळणं 
कधी आशा अपेक्षांचा गच्च बाजार
कधी गिळुन टाकणारं निराशेचं महाद्वार ..!!  

कविता...... 
तरुण मनांच तडफडणं......फडफडणं
कधी फुलपाखरांगत आनंदी ऊडणं
म्हणुन, कविता कधी हाती घेऊ नये
अन हाती घेतली तर कधी सोडूच नये.... !! 

-निशिगंध (गणेश शिंदे, दुसरबिडकर)®©

माया

चाकोरीचे जीणे आता
माझ्या लागले पाठी
हिरवी स्वप्ने विरुन गेली
व्यवहार आला ओठी
ऎकसारखी रोज रोज ती
खरडावी ऎकचं वाट
थकुन जाते रात ऎकटी
विरुन जाते पहाट
नीळे अस्मान, चंन्द्रचांदणे
मी आता आठवत नाही
लयीत ऊडती संथ पाखरे
डोळ्यात साठवतं नाही
अथक लालसा अन स्वार्थाने
मी आता विणतो जगणे
ओठांनाही बोलुन गेलो
आता विसरा गाणे
पण.... कधीशा कातरवेळी
डोळ्यात दाटती छाया
मग असल्या जिण्यावर थुंकून
मी हळूच पुटपुटतो..........
"हि तर सगळी माया !!"
-निशिगंध (गणेश शिंदे,दुसरबिडकर ®)

जिंदगी...

ईन्कार केला नाही ,ईकरार केला नाही..
ज्या थाळीने दिले ,तीला सुराख केला नाही.
अबोल बंदिशीचे जीणे ,आजवर झाले गाणे..
दिला शब्द फिरवला ,प्रकार असला झाला नाही.
काळजावर झाले घाव ,त्यांच्या तुकड्यांचा झाला भाव..
सोसल्या यातनांचा गाव ,जीभेवर वसला नाही..
मन स्वछंद रानात फिरले ,फिरतांना उनाड ठरले.
जिंकता जिंकता हरले, पण तकरारीला हात दावला नाही.....!!!
-निशिगंध (गणेश शिंदे,दसरबिडकर)®

सखे...

सखे.... 
तू ऎकदा म्हण,`तू मला खरंच नकोस,
तुझ्यामाझ्यातंल अंतर हजारो कोस`
मग मी म्हणेन..लाखो कोसावर चंन्द्र
अमावस्येला, त्याच्यावर का नसतो रोष?
सखे.... 
तू म्हण, आता तुझ्यातला रस संपलाय!
मी म्हणेन, हा रस्ता तुझ्यासाठी थांबलाय!
रस्त्याने जातांना चालायचा कंटाळा आला जरी,
कडेने सावलीची झाडं असतात, मग त्याच काय?
सखे...
तू म्हण, वेड्या तुला कळंत कसं नाही??
मी म्हणेन, तुला कळंत पण वळंत नाही!
पण अधाशी, जीवघेण्या वणव्यातही, अन
लपलपत्या ज्वाळांतही, काही गोष्टी जळंत नाही!
सखे...
तू म्हण, माझ्याकडून मी तुला खरंच विसरले!
मी म्हणेन, विश्वासाचे धागे असे कसे वीरले?
मुसळधार पावसात जीव जाळणांरे ऊन आले,
ऋतू असे कसे अचानक,न सांगता फिरले??
सखे...
तू म्हण, खरोखर तुझा काहींच उपाय नाही !
मी म्हणेन, हा आजार असा जाणार नाही
लढता लढता मेलो तरी बेहत्तर पण,
मरण्याच्या भयाने जगणं सोडणार नाही!
सखे....
तू म्हण,मी आता काहींच बोलणार नाही!
निर्धारानं...मी मह्णेन..मीही बोलणार नाही,
तुझ्यासहित तुझं आयुष्य खुप सुंदर आहे
त्याला असं खिळ लावून चालणार नाही!
सखे...
तू शेवटी...........................स्तब्ध राहशिल..
भिरभिरत्या नजरेने, इकडेतिकडे पाहशिल..
मी पाठमोरा होऊन, चालु लागल्यावर..
थरथरत्या ओंजळीत चेहरा धरुन...
स्वतःच्याचं आसवात,पुन्हा पुन्हा वाहशिल!!!
-निशिगंध (गणेश शिंदे,दुसरबिडकर®)

अर्ध्यावरचा डाव (कविता)

तू मांडलेला पसारा
मी पांगवतोय घरभर सारा
तू येशिल..या आशेने
धूळभरल्या पंखानी वाट बघतोय वारा!
तू मांडलेला भातुकलीचा खेळ
वेळेआधीच बिघडला मेळ
तुझ्या अर्ध्या संसाराला
पुरला नाही क्षणिक वेळ!
तुझं येणं अन जाणं
माझं केविलवाणं जीणं
म्हणुन मी हि ठरवलयं य
आता तुझ्या मागोमाग येणं!!!

-निशिगंध (गणेश शिंदे,दुसरबिडकर)®

तुझी आठवण येते....

तुझी आठवण येते...जेव्हा
सुर्य अस्ताला जातो
पक्षी घरट्याकडे वळतांत
बाजार संपल्यावर माणसं जशी
घराच्या ओढीनं पळतांत...
तुझी आठवण येते..जेव्हा
हसरी माणसं भेटतांत
लाजरी मुलं बोलतांत
निशिगंधाची फुलं जशी
ऎक ऎक करुन फुलतात
तुझी आठवण येते...जेव्हा
डोळ्यात अश्रु मावतं नाही
झाडे स्तब्ध, हलतं नाही
डोंगराआडचा सुर्य जेव्हा
वेळ होवुनही कलतं नाही..
तुझी आठवण येते...जेव्हा
कुणीतरी टचकन् बोलतं
अन् बापड मन जळतं
आपुलकीच्या सावलीसाठी
डोळे मिटुन सैरभैर पळतं
तुझी आठवण येते...जेव्हा
डोळ्यात अंधार दाटतो
काही दिसेनासं होतं
निळ्या आभाळात मन उडून
काही सुचेनासं होतं 
तुझी आठवण येते...जेव्हा
मोरपिस अलगद शरीरांवर फिरतं
तुझ्या सुगंधित श्वासासारखं...
रोम रोम रोमांचित करुन
अचानकचं पुन्हा हरवतं..
तुझ्या दूर जाण्याच्या भासासारखं
तुझी आठवण येते...जेव्हा
तुझ्याजवळून चोरून जपलेला
क्षण अन क्षण आठवतो 
अन त्याचवेळी अलगद मी
मनातलां पाऊस डोळ्यात साठवतो
म्हणुनचं...........  
तुझी आठवण आली की
मी स्तब्ध बसुन राहतो
भुतकाळाचे सांधलेले धागेदोरे
ऎक ऎक उसवून पाहतो.....
-निशिगंध (गणेश शिंदे® दुसरबिडकर)

येथे...

येथे .... 
काहींच जगणं म्हणजे रोजंचच मरणं
काहींच बोलण म्हणजे मुक्यांच रडणं 
येथे....
काहींनाच मिळतात न मागता मुक्त श्वास.
काहींना मात्र उगाच श्वासांचे फक्त भास.
येथे....
रोजंच कुठेतरी भाकरी भाकरींच भांडण
रोजंच कुठेतरी  भाकरी भाकरीसाठी मरणं 
येथे.....
काहींसाठी चंन्द्र म्हणजे प्रेमसौन्दर्याचा साज
काहींसाठी चन्द्र म्हणजे उजेडाचा ऎक भाग.
येथे..... 
गुलाबी पहाट म्हणजे काहींसाठी साखरझोप
काहींसाठी माञ उगाच जीवाचा खटाटोप.
यॆथे..... 
काहींसाठी पोट म्हणजे ऎक मोकाट कुरणं
काहींसाठी माञ ऎक धगधगतं सरण.
येथे..... 
काहींच झूठ माञ तेव्हाच डामडौलानं सजतं 
काहींच सत्य केविलवाणं कोपर्यात लपतं...... 
-निशिगंध (गणेश शिंदे,दुसरबिडकर®)

वारा मी आणी ती...(कविता)

वारा किती दिवाना
वारा किती शहाणा
तीच्या गालाहुन वाहण्याचा
त्याचा जाणुन मी बहाणा..
संयमित तीचा पदर
वार्याने हलता केला
तीचा गच्च अंबाडा
वार्याने फुलता केला
अन तो, पुटपुटला माझ्या कानी,
"आता सांग, कशी हि दिसते?"
मी अबोल अन तो उत्तरतो,
"जशी नाव ऎकली,वादळी सागरा असते"
पापण्या तीच्या चुंबूनी
वारा खट्याळ होतो
तीच्या फडफड पापण्या पाहुन
मी वार्याचा हेवा करतो
तीची मोरपिसाची काया 
थरथरते वार्याने थोडी 
उडतो पदर वार्यावर
अन तो "उगाचं" सावरते वेडी!
वारा निघुन जातो
स्थिरस्थावर सगळं होतं
अन उगाच मन माझं मग,
होत्याचं नव्हतं होतं!! 
-निशिगंध (गणेश शिंदे,दुसरबिडकर)

सये...तुझ्याविना...(कविता)

सये तुझ्याविना जीव कासाविस होई.
जशी कोपर्यात ऊभी,अबोल जाईजुई.  

भासे पावलोपावली,तुझ्या वीरहाच्या खुणा,
जसा पुनवेचा चांद ऎकाकी, चांदण्याच्या विना. 

           
सय दाटते मनात, तुझी एकांताच्या क्षणी
मग शोधतो तुला मी, ऎकटाच मनोमनी.

आता येतिल का ते दिस,तुझ्या शब्दानी भारलेले?
सये,तुझ्याविना मला जणू,मेलेल्याला मारलेले.

तुझा ऎक ऎक श्वास,माझ्या श्वासात अडखळे,
श्वास धरावयां जावं,श्वास पुढे पुढे पळे...

तुझ्या सयेत सये,उभा जन्म सरणारं..
ऎकला होतो मी,अखेर ऎकलाच ऊरणार!!  

-निशिगंध (गणेश शिंदे,दुसरबिडकर)®

एक मैफल..विटलेली....

दुरावले माझे गाणे
दुरावले माझे सूर
मैफिलीला रंग नाही 
ती विराणी दूरदूर. ..!! 

काळजाच्या नक्षत्रांना 
काजळी कशी हि आली?
आठवांच्या अवर्षणी
पापणी अशी का ओली?  

चंन्द्र आता ग्रासलेला
माझ्या कसा अंतरंगी....?.
इन्द्रधनू बेरंग नी
बघ दाह होतो अंगी...! ! 

ओळखीचा शब्द शब्द
मला ओळखेना झाला ..
एकेक करुन सारा..
हा संसार दुर गेला. ..!! 

ओठ माझे स्तंभलेले
शब्द माझे थांबलेले
उसळते रक्त माझे
ते ही आता सांडलेले..!! 

आता फक्त भारवाही
देह वाहतो पसारा ... 
अनोळखी संसार नी
फक्त ओळखीचा वारा...!! 

गोठलेल्या लोचनांनी
मिटलेल्या पापण्यांनी ..
साथ मज दिली फक्त,
आभाळाच्या पाखरांनी. ..!! 

मग..एकदा असेच...
आयुष्यमौन सरेल ..
देहाची राख विरेल..
न सुटणारे ते कोडे.. 
मग सहज सुटेल..!!!  

-निशिगंध (गणेश शिंदे,दुसरबिडकर)®

...निर्मिका.. (कविता)

निर्मिका तुझा सोहळा आम्हास उमजला नाही.
शर्थ केली कैकदा, पण खेळ समजला नाही..!!   

तू हाडामांसाचा बनुनी कधी कुणास भेटला का रे??
कि पाषाण म्हणुनी नुसते,आयुष्य कंठला सारे?  

म्हणे निर्मिलास तू अवघा, ह्या विश्वाचा पसारा.
मग लाखमोलाची दौलत सोडुन,केलास कुठे पोबारा??  

तू मंदिरात असतो का? कि उनाड हिंडत बसतो??
तुझ्या असल्या वर्तणुकीला, जो तो हसतो अन रुसतो ..!! 

तुझ्या नावावरती  कैकांनी, सजवला व्यापार सारा .
अन पाषाणा तुझ्या नशिबी, फक्त हारांचा भारा..!! 

तू जागा असशील तर मग, हा विध्वंस असा का होतो?
जो तो येता जाता का, तुझे अधिकार हाती घेतो??  

बघ मग..असशिल तर दीस..नसशिल तर दगडातचं बस..
पण तुझ्या वाटेंकडे डोळे असणार्यांसाठी, एकदा तरी हसं.......!!!
-निशिगंध (गणेश शिंदे,दुसरबिडकर)®

...याद आहे....

तुझ्या नयनांवरचा इन्द्रधनु याद आहे.
तुझ्या पैंजनांचा रुणुझुनू नाद याद आहे. ! 

कैक श्रावण आले..आले अन गेले.
तुझ्या गालावरचे थेंब ओले, याद आहे. ! 

तुझं चांदण्यांच हसणं,अन हलकेच रुसणं,
तुझं असणं अन नसणं,अजुन याद आहे. ! 

तुझे मंद धुंद श्वास, अन श्वासांचे भास,
माझ्या आठवांत खास,अजुन याद आहे. ! 

तुझं पाठमोरं वळणं ,अन काळीज जळणं,
खार्या पाण्याने गालांना छळणं..अजुन याद आहे!!  

-निशिगंध (गणेश शिंदे,दुसरबिडकर)